Współuczestnictwo w sporze

Zagadnienie współuczestnictwa w sporze zostało przez ustawodawcę w dziale drugim w art. 72-74 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 72 k.p.c.- kilka osób może w jednej sprawie występować w roli powodów lub pozwanych, jeżeli przedmiot sporu stanowią:

1) prawa lub obowiązki im wspólne lub oparte na tej samej podstawie faktycznej i prawnej (współuczestnictwo materialne);

2) roszczenia lub zobowiązania jednego rodzaju, oparte na jednakowej podstawie faktycznej i prawnej, jeżeli ponadto właściwość sądu jest uzasadniona dla każdego z roszczeń lub zobowiązań z osobna, jako też dla wszystkich wspólnie (współuczestnictwo formalne).

Natomiast jeżeli przeciwko kilku osobom sprawa może toczyć się tylko łącznie (współuczestnictwo konieczne), przepis paragrafu poprzedzającego stosuje się także do osób, których udział w sprawie uzasadniałby jej rozpoznanie w postępowaniu odrębnym.

Zasada ta znajduje zastosowanie odpowiednio w wypadku współuczestnictwa materialnego, innego niż współuczestnictwo konieczne.

Treść art. 73  k.p.c. stanowi, iż każdy współuczestnik działa w imieniu własnym.

Wówczas, gdy z istoty spornego stosunku prawnego lub z przepisu ustawy wynika, że wyrok dotyczyć ma niepodzielnie wszystkich współuczestników (jest to tzw. współuczestnictwo jednolite), czynności procesowe współuczestników działających są skuteczne wobec nie działających. Do zawarcia ugody, zrzeczenia się roszczenia albo uznania powództwa potrzeba zgody wszystkich współuczestników.

Ustawodawca przewidział możliwość skorzystania przez współuczestników z prawa samodzielnego poprania przez nich sprawy. Zasada ta została uregulowana w treści art. 74 k.p.c. Jego literalne brzmienie jest następujące: ,, Każdy ze współuczestników sporu ma prawo samodzielnie popierać sprawę. Na posiedzenie sądowe wzywa się wszystkich tych współuczestników, co do których sprawa nie jest zakończona”.