Uznanie za zmarłego
Przepisy prawne regulujące kwestię uznania za zmarłego zostały ujęte w art. 29-32 k.c.
Zgodnie z treścią art. 29 § 1 k.c.- zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło lat dziesięć od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył. Od w/w zasady istnieje jednakże wyjątek- w sytuacji, kiedy w chwili uznania za zmarłego zaginiony ukończył lat siedemdziesiąt do uznania za zmarłego wystarczy upływ pięciu lat.
Należy również podkreślić, iż uznanie za zmarłego nie może nastąpić przed końcem roku kalendarzowego, w którym zaginiony ukończyłby lat dwadzieścia trzy. Ustawodawca przewidział instytucję tzw. uznania za zmarłego w następstwie szczególnych wypadków. Kwestia ta została omówiona w treści art. 30 k.c.
Zgodnie z treścią § 1 w/w przepisu: ,, Kto zaginął w czasie podróży powietrznej lub morskiej w związku z katastrofą statku lub okrętu albo w związku z innym szczególnym zdarzeniem, ten może być uznany za zmarłego po upływie sześciu miesięcy od dnia, w którym nastąpiła katastrofa albo inne szczególne zdarzenie”.
Może zaistnieć sytuacja, gdy niemożliwe będzie stwierdzenie katastrofy statku lub okrętu.
Wówczas bieg terminu sześciomiesięcznego rozpoczyna się z upływem roku od dnia, w którym statek lub okręt miał przybyć do portu przeznaczenia. Jeżeli nie miał portu przeznaczenia - z upływem lat dwóch od dnia, w którym była ostatnia o nim wiadomość. W przypadku, gdy dana osobą zaginęła w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia nie przewidzianym w paragrafach poprzedzających, może być ona uznana za zmarłego po upływie roku od dnia, w którym niebezpieczeństwo ustało albo według okoliczności powinno było ustać.
Co więcej, przy omawianiu w/w problematyki nasuwa się pytanie jaki moment należy uznać za chwilę śmierci osoby zaginionej. Kwestia ta została uregulowana w treści art. 31 k.c.
Zgodnie z zasadami zawartymi w treści w/w przepisu- Domniemywa się, że zaginiony zmarł w chwili oznaczonej w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego. Jako chwilę domniemanej śmierci zaginionego oznacza się chwilę, która według okoliczności jest najbardziej prawdopodobna, a w braku wszelkich danych - pierwszy dzień terminu, z którego upływem uznanie za zmarłego stało się możliwe.
Jeżeli w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego czas śmierci został oznaczony tylko datą dnia- za chwilę domniemanej śmierci zaginionego uważa się koniec tego dnia. Istotny jest także przypadek tzw. domniemania prawnego śmierci równoczesnej. W treści art. 32 k.c. znajdują się następujące rozwiązanie prawne: ,, Jeżeli kilka osób utraciło życie podczas grożącego im wspólnie niebezpieczeństwa, domniemywa się, że zmarły jednocześnie”.