Błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego

Zgodnie z treścią art. 28 k.k.: ,,Nie popełnia przestępstwa, kto pozostaje w usprawiedliwionym błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzialność sprawca, który dopuszcza się czynu w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność stanowiąca znamię czynu zabronionego, od której taka łagodniejsza odpowiedzialność zależy”.

Błąd co do znamienia (art. 28 §1 i §2 k.k.) określany jest także błędem co do faktu lub błędem co do okoliczności faktycznej. Zasadnicze znaczenie przy błędzie co do faktu (28 k.k.), ma nieświadomość albo urojenie sobie tego, że podejmowane przez sprawcę zachowanie jest „obarczone wadą” (np. lekarz podał substancję trującą mylnie sądząc, że podaje lekarstwo, co doprowadziło do śmierci pacjenta).

Błąd co do okoliczności stanowiącej znamię typu zasadniczego oraz kwalifikowanego został uregulowany w art. 28 §1 k.k. Błąd ten w obecnym stanie prawnym prowadzi do wyłączenia winy, o ile można stwierdzić, iż był on usprawiedliwiony.   

Do czasu nowelizacji art. 28 §1 k.k. ustawą z dnia 20 lutego 2015r. przepis ten przewidywał, że sprawca pozostający w błędzie co do znamienia typu zasadniczego lub kwalifikowanego nie ponosił odpowiedzialności za przestępstwo umyślne. Ten rodzaj błędu wyłączał tylko umyślność czynu. Nie znosił on całkowicie przestępności czynu (nie prowadził do wyłączenia winy)